Met een beetje snor

Omdat het lekker is en er een moustache opzit!

De bril doet 't 'm

Ik ben ineens heel blij dat ik een bril heb 8{

Whoop whoop!

Dat is wat je noemt origineel.
En ook nog eens leuk om naar te luisteren! 

Sepia

In Sepia wordt alles ineens een stuk authentieker, me like!

Miss Moustache

Omdat ik mijn naam moet hoog houden :{  (<---- moustache smiley :D)

Smile?

Voor als je er wel een lach kan gebruiken :)

Fifty People, One Question

Vijftig mensen, één vraag.

De bewoners van London wordt een vraag gesteld: 

Waar zou jij morgen wakker willen worden?

Kijk het onderstaande filmpje om hun antwoorden te horen.

Als ik mocht kiezen waar ik morgen wakker zou mogen worden, dan zou het in de bergen van Zwitserland zijn. De lucht is daar verkwikkend schoon. Het water is er nog helderder en het gras nog groener. 


Ik zou er niet alleen wakker willen worden, maar ook in slaap vallen. 's Nachts is de hemel inktzwart en gevuld met honderden sterren. In combinatie met de voorbij lopende koeien mét hun bellen is het plaatje perfect. 


Where would you like to wake up tommorrow?


De mensen achter Fifty people, One question: http://fiftypeopleonequestion.com/

Gelijk

Ik ben een rijkeluiskind. Mijn vader is een oliesjeik. Ik ben dus Arabisch. Half, want mijn moeder is Nederlandse. Alhoewel mijn ouders erg invloedrijk zijn, betekent dat niet dat ik dat ben. Ik ben een dunne en donker getinte jongen. Iemand waarvan de blanke jongens in mijn klas niets moeten hebben.

Ik ben gewoon anders. Ik heb vaak geprobeerd er bij te passen. Door dezelfde schoenen te kopen en op hockey te gaan. Maar het mocht allemaal niet baten. Gepest werd ik toch wel. Maar ik was niet de enige. Er zit nog een andere jongen in mijn klas die anders is. Iemand die ook gepest wordt. Hij heet Jasper. Hij blijkt homoseksueel te zijn. Hij draagt veel roze en is niet goed in sport. Maar in tegenstelling tot mij, doet hij niet zijn best om er bij te horen.

Ik zit op een particuliere school, dus het regelmatig voor dat we verre reizen maken. Deze keer zouden we naar India gaan. Ik houd niet van reizen met school. Niemand wilt met mij op een kamer. Ik beland altijd met Jasper op één kamer. Dat vind ik ongemakkelijk, al is hij wel altijd erg aardig tegen mij.

We gaan naar India voor het zogenaamde Holi feest. Het is de bedoeling dat er dan met water en verf naar je gegooid wordt. Waarschijnlijk werd ik het doelwit voor mijn klasgenoten. Op de dag van vertrek zou ik doen alsof ik erg ziek zou worden.

Helaas ging ik gewoon mee. Mijn ouders geloofden mij niet. Daar zat ik dan. Naast Jasper. Ik was boos op mijn ouders. Ik huilde zachtjes, want mijn klasgenoten mochten dat niet horen. Jasper troostte mij. Hij zei: “We zijn allemaal gelijk hoor.” Ik moest er niets van hebben en draaide mijn rug naar hem toe.

Na een paar dagen in India en vele culturele bezoekjes was het Holi feest daar. Jasper en ik werden dikke vrienden. We namen het voor elkaar op. Al ging dat niet altijd even goed. Maar we hadden tenminste elkaar. Homo of niet, hij is mijn beste vriend.

Op het grote plein zagen we duizenden Indiërs en grote gevlochten emmers verfpoeder. Rood, paars, blauw, geel, ze hadden alle kleuren. Een man met een lange baard deed zijn toespraak dat werd gevolgd door een startsignaal. Er leek wel een verfoorlog uit te breken. Iedereen gooide met verf. Ik besloot roze verf te gooien naar Jasper. “Staat je goed!”  Hij lachte en gooide terug. Toen ik weer wilde gooide, mistte ik. Ik raakt de grootste jongen van de klas. Hij had inmiddels zo veel verf in zijn gezicht en ogen dat hij niet doorhad dat ik het was. Met een grote lach gooide hij verf terug. Langzaam aan mengde Jasper en ik ons in het gevecht met de andere jongens. We hadden plezier en niemand deed elkaar pijn.

Toen de rust weer terugkwam en de verf op was, zaten we met z’n allen op de lange trap. Ik was niet langer donker getint. Ik was alle kleuren, net zoals de rest. Jasper tikte me aan. “Ik zei toch dat we allemaal gelijk waren.”

Bvlgari

She

Moleskine

Ik. houd. van. mijn. Moleskine. 

Jellyfishing

Frustratie

Coloured Raindrops On My Windowpane

My Fair Lady

Revelry

Één van mijn favorieten!

Emotionele Intelligentie

Hello Hello Baby

Lelijk ding

Ik ben nooit gek geweest op mensen. Nooit op hun egoïsme, zelfzuchtigheid en hebberigheid. Ik ben een typische einzelgänger. Het liefst bevind ik mij in het park, dichtbij de natuur. Om foto's te maken. Van de dwarrelende herfstbladeren of de doorbrekende zomerzon. Nooit van een koperrode eekhoorn of een stekelige egel. Ik houd niet van dieren. Toen ik de opdracht kreeg voor een fotoreportage van de lokale dierentuin, was ik dus op zijn zachts gezegd niet bepaald enthousiast.

Met lood in mijn schoenen zocht ik toch mijn weg naar de dierentuin. Het was een mooie lentedag. De zon scheen en er waren slechts enkele wolken die de blauwe lucht vulden. Niet dat ik daar perse naar keek, maar het was gewoon zo. Net als het feit dat er zoveel bezoekers waren. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik wilde naar huis. In plaats daar van ging ik min of meer gedwongen naar de vogelvolière.

Overdonderd door de prachtige kleuren besloot ik toch maar wel mijn best te doen. De kleuren waren nog mooier op mijn schermpje. Met vol goede moed vertrok ik naar de verblijfplaatsen van de katachtigen. Ook dat was overweldigend. Alhoewel ik niets moet hebben van beesten, was het leeuwenjonkie wel bijna hartvertederend.

Ten slotte ging ik naar de apen. Ik haat apen. Ik ben dan ook anti-Darwin. Het idee dat ik zogenaamd afstam van deze lelijke dingen, bezorgd mij de kriebels. Niet omdat ik niet geloof dat het zo kan zijn, maar omdat ik gewoon express koppig doe.

Bavianen, chimpansees, hier wilde ik niet zoveel aandacht aan besteden. Ze waren zo druk en maakte veel kabaal. De foto’s daarvan waren best leuk, maar ze deden mij niets. Van de oerang oetans verwachtte ik dan ook niet veel.  Ik baande mij door de enorme drukte en nestelde mij voor het gigantisch geraamte. Ik zag niet veel. Enkel veel hooi en veel touw. Net toen ik besloot het te laten bij wat het is, zag ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen. Het was een oerang oetan. Hij had zich verstopt in een hoekje. Voordat hij weer onder het hooi zou verdwijnen, probeerde ik hem vast te leggen. Net zoals de bezoekers om mij heen. Het lukte mij alleen om zijn rug te fotograferen. Ik besloot het met deze foto te doen.

Toen ik de reportage doorgaf aan de redactie, viel het hun op dat ik geen foto had van de oerang oetan. Althans, geen goede. Wist ik veel dat hij dé attractie van het park is. De eindredacteur stond erop dat ik terugging naar het park en nog op zijn minst één goede foto maakte.

Ik besloot terug te gaan op een grijze, regenachtige schooldag in mei. Zoals ik al hoopte, was het erg rustig in het park. Ik vertrok vanaf de ingang direct naar de oerang oetan. Nu viel mij het zijbord op. Zijn naam is Ollie.

Ollie zat dit keer tegen het raam aan. Ik was op één na, de enige bezoeker bij zijn verblijf. Ik pakte mijn camera en probeerde hem zover te krijgen dat hij normaal ging zitten. Maar meer dan een rug en een zeldzame zijwaartse blik kreeg ik niet. Na meerdere malen te hebben getikt op het raam, was Ollie  mij blijkbaar zat. Hij verstopte zich weer onder zijn hooiberg. “Stom beest.” Dacht ik nog.

Maar ik moest een goede foto hebben, dus ik bleef. Uren zat ik daar. Ik bestudeerde hem aandachtig. Hij had een mooie oranje vacht en hele grote bruine ogen. Hij deed me denken aan mij. Hij was mensen waarschijnlijk spuugzat en wilde het liefst met rust gelaten worden.

Het was bijna sluitingstijd en als laatste poging probeerde ik een foto te maken van Ollie. Ik bewoog me naar het raam. Hij kwam ook richting het raam. Er verscheen een brede lach op mijn gezicht. “Dit is het moment.” Ollie lachtte inmiddels ook. Klik. Daar was die dan. De lang verwachtte foto. Ik keek hem nog even aan en draaide me om. Richting uitgang. Maar Ollie sloeg op het raam. Ik keek om en liep terug. Hij bleef me aankijken en uiteindelijk begon ik tegen hem te praten. Ik liet hem mijn foto’s zien en hij keek aandachtig mee. “Wat een leuk beest.”

Welkom!

Welkom op mijn blog!


Mijn naam is Joanne. Ik ben wat je zegt een artistiekeling. Ik ben graag bezig met tekenen, schilderen maar ook met letterkunst: verhalen enzo.


Deze blog is mijn opslagplaats en tevens mijn digitale mini-tentoonstelling. In de loop der jaren heb ik heel wat tekeningen gemaakt en die wil ik graag met je delen! Verder staan er ook verhalen en andere leuke kleinigheden.
Van plaatjes tot muziek. Van opgezocht tot zelfgemaakt. Van alles wat.


Veel kijk-, lees- en luisterplezier!


xo Joanne.